Κι όταν λέω κακή, δεν εννοώ αρνητική (που είναι), αλλά γενικότερα απαράδεκτη. Να φανταστείτε, ξεκινά με τον πρωτοφανή ισχυρισμό ότι το Gravity’s Rainbow είναι ένα «φριχτό μυθιστόρημα», εξίσου φριχτό με το «απίστευτα κακό» Infinite Jest του David Foster Wallace και με το «άσκοπο και απίστευτα κακό» Finnegans Wake του James Joyce. Μετά απ’ αυτή την εισαγωγή, τι να περιμένει κανείς;
Την εισαγωγή την ακολουθεί ένας οχετός, συνοδευόμενος από αποσπάσματα του βιβλίου που ο αρθρογράφος τα θεωρεί κακογραμμένα και άσκοπα, στον οποίο είχα σκοπό να απαντήσω λεπτομερώς, ώσπου έφτασα στο εξής σημείο, όπου ισχυρίζεται ότι το βιβλίο δεν είναι καθόλου δύσκολο, αλλά απλώς κενό περιεχομένου, και διαβάζεται πανεύκολα:
Διάβασα ολόκληρο το βιβλίο μέσα σε περίπου έξι ώρες, κι αυτό μόνο και μόνο γιατί πολλές φορές γυρνούσα πίσω για να ξαναδιαβάσω κάποια σημεία.
Ή ο τύπος μάς κάνει πλάκα, ή, πολύ απλά, ΔΕΝ διάβασε το βιβλίο. 760 σελίδες λογοτεχνίας (στο πρωτότυπο, γιατί στα ελληνικά είναι κάπου 1.000) ΔΕΝ διαβάζονται μέσα σε έξι ώρες, που να χτυπιέσαι χάμω, ακόμη κι αν μιλούσαμε για εύκολη πρόζα, και η πρόζα του Πίντσον κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Το πιθανότερο είναι ότι ο αρθρογράφος έχει μάθει να διαβάζει «διαγώνια» (το λεγόμενο skimming). Αλλά η διαγώνια ανάγνωση γίνεται σε κείμενα από τα οποία θέλεις να πάρεις μόνο κάποιες συγκεκριμένες πληροφορίες, αφού πολλά τμήματα του κειμένου, τελικά, μένουν αδιάβαστα. Επιπλέον, η διαγώνια ανάγνωση ΔΕΝ λειτουργεί στη λογοτεχνία, καθώς σε αποστασιοποιεί από το κείμενο, στερώντας του τη δυνατότητα να εμπλέξει τη λογική και το συναίσθημά σου στα γρανάζια του, και, φυσικά, όλα αυτά σημαίνουν ότι ΔΕΝ έχεις το δικαίωμα να κρίνεις αυτό που ΔΕΝ διάβασες.
Αυτό που «fails colossally», φίλε, δεν είναι το βιβλίο, αλλά εσύ.
Δημοσιεύθηκε από Giorgos Kyriazis 
Pynchonikon 