Απανωτές προσγειώσεις

Οι άνθρωποι κάποια στιγμή φεύγουν — αυτό είναι γνωστό. Φεύγουν από τη ζωή και αφήνουν πίσω τους ίχνη στην άμμο που θα χαθούν, θα γίνουν ένα με το νερό. Μερικές φορές η άμμος είναι πιο συμπαγής και διατηρεί το σχήμα τους για περισσότερο καιρό. Κάποτε για πάντα.

Ο θάνατος είναι προσγείωση. Και γι’ αυτούς που φεύγουν και γι’ αυτούς που μένουν. Προσγειώνομαι λοιπόν κι εγώ για λίγο, για να αποχαιρετήσω δύο σημαντικούς ανθρώπους που δεν είχα την τύχη να τους γνωρίσω προσωπικά αλλά που με το έργο τους άφησαν βαθιά ίχνη στην εσωτερική άμμο πολλών από μας, και που ο χαμός τους μάλιστα συνέπεσε με την απώλεια της μητέρας ενός παιδικού φίλου, στην οποία χρωστάω κι εγώ πολλά.

Αντίο, λοιπόν, στον Θανάση Χαρμάνη, ψυχή των εκδόσεων Ύψιλον, που πέρα από τα πολλά και σημαντικά βιβλία που έβγαλαν, ευθύνονται και για την πρώτη εμφάνιση του Πίντσον στην ελληνική γλώσσα, με τη Συλλογή των 49 στο σφυρί που κυκλοφόρησε το 1986.

Και αντίο στη σπουδαία μεταφράστρια Έφη Καλλιφατίδη, που μας χάρισε ποταμό ολόκληρο από εξαιρετικά βιβλία ξένων συγγραφέων στη μητρική μας γλώσσα.

Το έργο σας θα είναι πάντα εδώ και θα μας συντροφεύει.