Η παράδοση προστάζει κάθε χρόνο τέτοια εποχή να αρχίζουν τα προγνωστικά για το ποιος θα πάρει το Νόμπελ Λογοτεχνίας, με το όνομα του Πίντσον σταθερά στην πρώτη δεκάδα. Αυτή τη φορά, μάλιστα, τα προγνωστικά είναι πιο θετικά γι’ αυτόν, αφού του δίνουν πιθανότητες 10/1, σε σύγκριση με το 18/1 που του έδιναν πέρυσι. Για φέτος, το φαβορί είναι ο σύριος ποιητής Άδωνις, με πιθανότητες 4/1 (μη με ρωτήσετε πώς τα υπολογίζουν όλα αυτά, δεν έχω ιδέα), και, με δεδομένο ότι τα βραβεία Νόμπελ συχνά δίνονται για να ικανοποιήσουν πολιτικές σκοπιμότητες, μάλλον θα το πάρει, και ο Commander Pynchon θα μείνει, για άλλη μια φορά, εκτός νυμφώνος.
Δεν πειράζει, εμείς θα τον αγαπάμε το ίδιο, έτσι κι αλλιώς. 🙂
(Για την ιστορία, στον Μπομπ Ντίλαν δίνουν πιθανότητες 100/1.)
«…τα βραβεία Νόμπελ συχνά δίνονται για να ικανοποιήσουν πολιτικές σκοπιμότητες..»
χεχε…βλέπε και Έλληνες βραβευθένtες?
… οπότε ας μεινουμε ήσυχοι ότι ο θωμας ο πύνtσον δεν θα μαγαρίσει την υπόληψη του με τέτοιες τιμές.
Κοίταξε, συγκεκριμένα για τα ελληνικά Νόμπελ δεν ξέρω, αλλά είναι γνωστό ότι η Ακαδημία προσπαθεί (ίσως με υπερβάλλοντα ζήλο) να βρίσκει «περιφερειακούς» λογοτέχνες (για να το πω κομψά). Και καλύτερα να μη μιλήσουμε καν για το Νόμπελ Ειρήνης.
Ο Πίντσον δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το αρνηθεί, αν πίστευε πως υπήρχε λόγος να το κάνει. Άλλωστε, το 1975 αρνήθηκε το Μετάλλιο Γουίλιαμ Ντην Χάουελς. Από την άλλη, σε αυτή την ηλικία που βρίσκεται, ίσως να θέλει και ο ίδιος μια επίσημη αναγνώριση. Γιατί όχι;
Οι φετεινές εξελίξεις στο χώρο, μου φαίνεται ότι, δεν δικαίωσαν κανέναν από τους προλαλήσαντες (με εξαίρεση, ίσως, την τελευταία παράγραφο του tm).
Δεν ισχύει η θεωρία της rotation στην περίπτωση της Σουηδικής Ακαδημίας -δεν ψάχνει (και πολύ) για «περιφερειακούς» λογοτέχνες. Απόδειξη ο αδικαιολόγητα υψηλός αριθμός των Σουηδών, που έχουν τιμηθεί με Νόμπελ.
Στην περίπτωση του Πίντσον, λυπάμαι που θα φανώ κακεντρεχής, όμως νομίζω ότι ποτέ δεν πρόκειται να το πάρει, παρά τις συνεχείς -και δικαιολογημένες, οπωσδήποτε- υποψηφιότητες.
Δεν είναι κακεντρέχεια, Γιώργο, αλλά μια απολύτως λογική εκτίμηση.
Ήθελα να πω προχθές, Γιώργο, ότι είναι περισσότερο ασφαλές να περιοριζόμαστε στην προσωπική απόλαυση, παρά να περιμένουμε την δημόσια αναγνώριση.
Που άλλοτε έρχεται, άλλοτε, όμως, όχι…
Έτσι είναι, Γιώργο.