Ο σπόρος της καταστροφής

[Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια σύντομη παρουσίαση του Έμφυτου Ελαττώματος και δημοσιεύτηκε στο ένθετο «Βιβλιοθήκη» της εφημερίδας Ελευθεροτυπία στις 21/5/2011. Επειδή ο ιστότοπος της εφημερίδας (όπως και η ίδια η εφημερίδα) δεν υπάρχει πλέον, το αναδημοσιεύω εδώ.]

Λος Άντζελες, 1970. Πρόεδρος της Αμερικής είναι ο Νίξον, και κυβερνήτης της Καλιφόρνιας ο Ρίγκαν. Η διαφθορά, η καταπίεση και η απληστία αρχίζουν να εξαπλώνονται, και οι φόνοι του Τσαρλς Μάνσον αποτελούν την ταφόπλακα στην αντικουλτούρα των χίπηδων, τους οποίους όλοι οι «νορμάλ» άνθρωποι αρχίζουν πλέον να βλέπουν με καχυποψία και φόβο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εκτυλίσσεται το Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα στα χνάρια του Ντάσιελ Χάμετ και του Ρέιμοντ Τσάντλερ, αλλά βέβαια δεν είναι ένα τυπικό βιβλίο του είδους, και ο πρωταγωνιστής του, ο Λάρι «Ντοκ» Σπορτέλο, δεν είναι ούτε Σαμ Σπέιντ ούτε Φίλιπ Μάρλοου. Τα βασικά στοιχεία, παρόμοια με αυτά που βρίσκουμε στα φιλμ νουάρ, είναι παρόντα: δράση, μυστήριο, φόνοι, εξαφανίσεις, ανατροπές, μπλεξίματα, πάλη ανάμεσα στη διαφθορά και την ηθική ακεραιότητα, γυναίκες από το παρελθόν, και επιπλέον λαθρεμπόριο, ξέπλυμα χρημάτων, τοκογλυφία, ναρκωτικά, τρέλα, αλλά οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Οι χαρακτήρες του Πίντσον δεν κάθονται στα μπαρ πίνοντας ουίσκι, αλλά βλέπουν τηλεόραση καπνίζοντας μαριχουάνα. Η μουσική υπόκρουση δεν είναι η πονεμένη και αισθαντική τζαζ που βλέπουμε στις ταινίες, αλλά διάφορα υπαρκτά ή φανταστικά συγκροτήματα ποπ, σερφ, ροκ και λάτιν. Και ο πρωταγωνιστής είναι ένα απομεινάρι της γεμάτης χρώμα, αγάπη και αθωότητα εποχής των χίπηδων, χωρίς ούτε ίχνος από τον κυνισμό που χαρακτηρίζει άλλους, διασημότερους και παλαιότερους, συναδέλφους του.

Το Έμφυτο Ελάττωμα εντάσσεται στα «καλιφορνέζικα» βιβλία του Πίντσον, μαζί με τη Συλλογή των 49 στο Σφυρί και το Βάινλαντ. Το χαρακτηριστικό αυτής της τριλογίας είναι ότι αποτελούν πιο «ελαφριά» αναγνώσματα (σε σύγκριση, πάντοτε, με τα άλλα βιβλία του συγγραφέα, στα οποία εύκολα χάνεσαι) και έχουν πιο γραμμική πλοκή και πιο εμφανείς πρωταγωνιστές σε σχέση με το Ενάντια στη Μέρα ή το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας, για παράδειγμα. Ο αναγνώστης θα έρθει για άλλη μια φορά αντιμέτωπος με το πιντσονικό σύμπαν, αλλά αυτή τη φορά θα το προσεγγίσει πιο εύκολα, και λόγω του μικρότερου μεγέθους του βιβλίου, και λόγω της νουάρ τεχνοτροπίας που υιοθετεί ο συγγραφέας. Αλλά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γραφής του Πίντσον (οι εμμονές του, θα ’λεγε κανείς, που τις βρίσκουμε σε όλα του τα μυθιστορήματα) είναι εδώ: οι καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους αντιμέτωποι με φανερούς και κρυφούς μηχανισμούς εξουσίας, η γλώσσα είναι άλλοτε πολύπλοκη κι άλλοτε ελλειπτική, υπάρχει μια διάχυτη ελαφρότητα κι ένα τρελό κέφι σε μόνιμη αντίστιξη με μια βαριά σκοτεινιά που μοιάζει να ανατέλλει στον ορίζοντα, κυριαρχεί η τρελή φαντασία και η επινοητικότητα, που σε σημεία απογειώνει την αφήγηση, και επίσης γίνεται μια σχεδόν εγκυκλοπαιδική παράθεση προσώπων, πραγμάτων και καταστάσεων, καθώς και συνεχείς αναφορές στην ποπ κουλτούρα, την υποκουλτούρα και την αντικουλτούρα.

Η διαφορά εδώ είναι ότι μάλλον υπάρχει και υλικό από τη ζωή και τις αναμνήσεις του ίδιου του συγγραφέα. Απ’ ό,τι λέγεται (γιατί με τον Τόμας Πίντσον δεν μπορεί ποτέ κανείς να είναι σίγουρος), την εποχή που έγραφε το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του 1960, έμενε στην Παραλία Μανχάταν του Λος Άντζελες. Αυτή η περιοχή είναι το σκηνικό όπου διαδραματίζεται το Έμφυτο Ελάττωμα, μόνο που ο Πίντσον της έχει δώσει το όνομα Γκορντίτα. Η περιοχή και η εποχή μαζί ορίζουν το όλο κλίμα του βιβλίου, το οποίο είναι διαποτισμένο από την κουλτούρα του σερφ, της μαριχουάνας και του ροκ εν ρολ.

Σε βαθύτερο επίπεδο, το Έμφυτο Ελάττωμα αποπνέει νοσταλγία· όχι μόνο τη νοσταλγία του συγγραφέα για τη νιότη του και τον τόπο όπου έζησε, αλλά νοσταλγία (και μαζί θλίψη) για μια εποχή, ή μια ευκαιρία, που χάθηκε: η δεκαετία του 1960 έσβησε άδοξα, το όνειρό της δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, η Αμερική ακολούθησε το δρόμο της υποταγής στην απληστία. Και, το χειρότερο, αυτό ήταν αναπόφευκτο. Γι’ αυτό και ο Πίντσον διάλεξε αυτό τον τίτλο, που αναφέρεται σε προϊόντα ιδιαίτερα ευπαθή λόγω κατασκευής ή λόγω της ίδιας της φύσης τους.

Τα πάντα έχουν μέσα τους το σπόρο της καταστροφής τους.

Γιώργος Κυριαζής

Βιβλίο ή ταινία; (Για το «Έμφυτο ελάττωμα»)

Αν θέλετε μονολεκτική απάντηση, βιβλίο.

Αλλά οι μονολεκτικές απαντήσεις, όπως τα αποφθέγματα και τα συνθήματα, σπάνια δίνουν ολοκληρωμένη εικόνα. Ας προσπαθήσω, λοιπόν, κάπως περισσότερο.

Ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία, είναι δύο εντελώς διαφορετικά μέσα, και επομένως είναι, σε μεγάλο βαθμό, μη συγκρίσιμα.

Αφού είναι μη συγκρίσιμα, πώς γίνεται να προτιμώ το ένα από το άλλο;

Ο κινηματογράφος είναι από εκείνες τις τέχνες που βασίζονται στη ροή του χρόνου, όπως το θέατρο και η μουσική. Το γεγονός ότι βασίζονται στη ροή του χρόνου σημαίνει πως υπάγονται στους περιορισμούς που θέτει αυτή η ροή από τη φύση της. Ο θεατής/ακροατής πρέπει να δέχεται την εμπειρία της θέασης/ακρόασης απερίσπαστος για συγκεκριμένο και συνεχές χρονικό διάστημα. Η λογοτεχνία, από την άλλη, είναι άχρονη: το έργο τέχνης στέκεται έξω από τη ροή του χρόνου. Ο αναγνώστης μπορεί να το διαβάζει αποσπασματικά, σε μικρές ή μεγάλες περιόδους, να σταματά, να πηγαίνει πίσω να ξαναδεί κάτι, να κάνει παύση για να σκεφτεί κάτι που διάβασε.

Επιπλέον, ο χρόνος παρουσιάζει ένα μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημα: είναι πεπερασμένος. Κατά συνέπεια, σε τέχνες όπως ο κινηματογράφος, και εφόσον μιλάμε για κινηματογραφική μεταφορά ενός λογοτεχνήματος, ο δημιουργός δεν έχει το χρόνο να ενσωματώσει ολόκληρο το βιβλίο στην ταινία του. Απλούστατα, δεν γίνεται. Και αυτή είναι η αιτία για το ένα, τουλάχιστον, από τα παράπονα που έχω σχετικά με το Έμφυτο Ελάττωμα του Πολ Τόμας Άντερσον.

Κατ’ αρχάς, να είμαι σαφής: παρ’ όλο που οι γνώμες γενικώς διίστανται, η ταινία μου άρεσε. Και έχουν δίκιο όσοι λένε ότι μία φορά δεν φτάνει. Συμβαίνουν πάρα πολλά πράγματα που διαρκούν πάρα πολύ λίγο (παρά τον φαινομενικά αργό ρυθμό της ταινίας) και μπορείς άνετα να τα χάσεις την πρώτη φορά, τα πρόσωπα είναι πολλά, και οι διάλογοι πυκνοί. Ακόμη και η αφήγηση είναι πυκνή, και μάλιστα πολλές φορές λέει ουσιαστικά πράγματα που τα χάνεις γιατί σε αποσπά η εικόνα. Πιστεύω πως ο Άντερσον ήθελε να δώσει μια ατμόσφαιρα 1970, και τα κατάφερε, μια που το αποτέλεσμα μου θύμισε τις αμερικανικές κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές της εποχής. Τότε που τις βλέπαμε, ο ρυθμός τους μας φαινόταν καταιγιστικός· σήμερα, μας φαίνονται αργές.

Έχω όμως παράπονα από την ταινία, και αυτά σχετίζονται ακριβώς με την (αναπόφευκτη, δυστυχώς) σύγκριση με το βιβλίο. Υπάρχουν ολόκληρες σκηνές στο βιβλίο που λείπουν από την ταινία, και είναι κρίμα, γιατί θα ενίσχυαν κατά πολύ το κωμικό στοιχείο της ταινίας ― κάτι που υπήρχε έντονα στο τρέιλερ, αλλά που τελικά ήταν διάσπαρτο και πολλές φορές δεν το έπιανες με την πρώτη. Φέρνω ως παράδειγμα τη σκηνή στο Λας Βέγκας, καθώς και εκείνη τη φοβερή σκηνή όπου ο Ντοκ πηγαίνει κάτι πακέτα με ηρωίνη στο σπίτι του Ντένις, και την άλλη μέρα τον βρίσκει να κάθεται και να κοιτάζει τα πακέτα, νομίζοντας πως βλέπει τηλεόραση.

Ένα άλλο παράπονο έχει να κάνει με τη μουσική επένδυση της ταινίας. Ο Άντερσον έχει βάλει ωραία μουσική, αλλά λίγη (το πρόβλημα με το χρόνο, που λέγαμε), και μεγάλο μέρος της είναι μεταγενέστερη (μετά το 1970), ενώ ο Πίντσον έχει αναφορές σε πάνω από εκατό τραγούδια και καλλιτέχνες πριν από το 1970, και η αναζήτηση και ακρόαση αυτών των τραγουδιών κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης δίνει άλλη διάσταση στο βιβλίο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, πιστεύω πως είναι το τέλος της ταινίας. Ο Άντερσον έχει κάνει διάφορες αλλαγές οι οποίες δεν ενοχλούν, αλλά η αλλαγή του τέλους, για όποιον έχει διαβάσει το βιβλίο, είναι κάπως ενοχλητική. Για μένα, το τέλος του βιβλίου είναι το πιο όμορφο κομμάτι του, αυτό που δίνει ξεκάθαρα τον τόνο της πιντσονικής αφήγησης, επιστεγάζει με αναπάντεχο τρόπο όσα προηγήθηκαν, και δημιουργεί έντονο αίσθημα νοσταλγίας για μια εποχή και για μια ευκαιρία που χάθηκαν, κάτι που διαπνέει όλο το βιβλίο και εκεί βρίσκει την κορύφωσή του. Στην ταινία, αντίθετα, έχουμε ένα τέλος εντελώς ουδέτερο (κάτι που μάλλον συνηθίζει ο Άντερσον) και κάπως κοινότοπο, με τον Ντοκ να έχει ξαναβρεί την παλιά του αγάπη, χωρίς όμως να την έχει ξαναβρεί, και να οδηγούν μαζί μέσα σε μια υποψία ομίχλης η οποία απλώς δίνει ένα ονειρικό φόντο, ενώ στο βιβλίο παίζει οργανικό ρόλο.

Αλλά εντάξει, δεν θα γκρινιάξουμε κιόλας. Ο Άντερσον έκανε μια καλή ταινία, που αποτελεί τη δική του άποψη για το βιβλίο ― κι εδώ έχουμε άλλο ένα έμφυτο ελάττωμα της κινηματογραφικής μεταφοράς μυθιστορημάτων. Βλέπετε, ο θεατής γίνεται αποδέκτης της άποψης του Άντερσον για το βιβλίο του Πίντσον, ενώ ο αναγνώστης διαμορφώνει τη δική του άποψη, τις δικές του εικόνες και το δικό του ρυθμό.

Και για να δώσω κι ένα τέλος στην αμπελοφιλοσοφία μου, ορίστε και δύο συνεντεύξεις που έδωσα τις τελευταίες μέρες με αφορμή την ταινία. Η πρώτη είναι στον Νικόλα Ζώη, για τον ιστότοπο popaganda.gr, και η δεύτερη είναι μια βιντεοσυνέντευξη που δώσαμε από κοινού με τους φίλους λάτρεις του Πίντσον Βασίλειο Δρόλια και Γιώργο Μαραγκό στον Θοδωρή Σκριβάνο, για τον ιστότοπο της εφημερίδας Τα Νέα.

Απολαύστε υπεύθυνα.

Υ.Γ.: Με την ευκαιρία την προβολής της ταινίας, οι Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφόρησαν το Έμφυτο Ελάττωμα με καινούργιο εξώφυλλο:

Το δεύτερο τρέιλερ του Inherent Vice

Βγήκε και το δεύτερο τρέιλερ για την ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον Inherent Vice, με υπότιτλο «Παράνοια». Δεν ξέρω ποιον ελληνικό τίτλο θα επιλέξουν οι διανομείς για την ταινία, πάντως όλοι πια ξέρουμε ότι είναι βασισμένη στο Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον. Η επίσημη προβολή της ταινίας θα γίνει σε λίγες μέρες στην Αμερική, και στον υπόλοιπο κόσμο (μαζί και στην Ελλάδα) μάλλον θα έρθει στις 9 Ιανουαρίου. Ως τότε, απολαύστε το τρέιλερ που ακολουθεί, καθώς και μερικές φωτογραφίες από την ταινία.

Τρία σάουντρακ και μια συνέντευξη

Λίγες μέρες πριν, έκανα μια έκτακτη τετράωρη εκπομπή στον Αμάγκι (www.amagiradio.com), με όλα τα τραγούδια που αναφέρει ο Τόμας Πίντσον στο βιβλίο του Υπεραιχμή, που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Την εκπομπή αυτή μπορείτε να την ακούσετε online στην υπηρεσία Mixcloud, στους παρακάτω δύο συνδέσμους:

Πρώτο μέρος
Δεύτερο μέρος

Γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου (στην Ελλάδα έρχεται αρχές Ιανουαρίου), θα προβληθεί στους αμερικανικούς κινηματογράφους η ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον βασισμένη στο Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον (το βιβλίο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτης), και το σάουντρακ της ταινίας μπορείτε να το ακούσετε online σε ιστότοπους όπως αυτός:
(blogs.indiewire.com)

Αυτό όμως είναι το σάουντρακ της ταινίας, με 20 τραγούδια. Αν θέλετε να ακούσετε το σάουντρακ του βιβλίου, μπορείτε και πάλι να καταφύγετε στο Mixcloud, καθώς πέρυσι έκανα ένα εξάωρο αφιέρωμα στον Αμάγκι με όλα (περίπου 100) τα τραγούδια που αναφέρει ο Πίντσον μέσα στο κείμενο, μαζί με τα αντίστοιχα αποσπάσματα. Είναι κομμένο σε τρία μέρη:

Πρώτο μέρος
Δεύτερο μέρος
Τρίτο μέρος

Τέλος, στις 26/11/2014 ήμουν στο Beton 7 Art Radio, καλεσμένος του Πέρη Μιχαηλίδη στην εκπομπή του «Καλησπέρα κυρία Μάρτζυ», και μιλήσαμε για διάφορα πράγματα, και φυσικά και για τον Πίντσον. Τη συνομιλία μπορείτε να την ακούσετε μπαίνοντας στο αρχείο της εκπομπής και ψάχνοντας για την ημερομηνία. Αν θέλετε το σύνδεσμο που οδηγεί κατευθείαν στο συγκεκριμένο επεισόδιο, πατήστε εδώ.

Γούλφμαν ή Βόλφμαν;

Η ημερομηνία προβολής της τελευταίας ταινίας του Πολ Τόμας Άντερσον, που είναι βασισμένη στο Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον, πλησιάζει ολοένα και περισσότερο (πράγμα φυσικό, αφού ο χρόνος κυλά με σταθερό και αμείλικτο ρυθμό), και σίγουρα όλοι θα έχετε δει πλέον το τρέιλερ, όπου ακούγεται και το όνομα του μεγιστάνα τον οποίο ψάχνει να βρει ο πρωταγωνιστής μας, ο Ντοκ. Και το όνομα αυτού είναι Μίκι Γούλφμαν.

Στη μετάφραση του βιβλίου, όμως, έχω αποδώσει το όνομα ως Μίκι Βόλφμαν. Με την ευκαιρία, λοιπόν, θα ήθελα να αιτιολογήσω αυτή την επιλογή μου.

Το όνομα αυτό είναι περίεργο και στο πρωτότυπο, καθώς δεν γράφεται Wolfman, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά Wolfmann, δηλαδή με δύο n. Ο Πίντσον μάς δίνει την εξήγηση στη σελίδα 7:

Westside Hochdeutsch mafia, biggest of the big, construction, savings and loans, untaxed billions stashed under an Alp someplace, technically Jewish but wants to be a Nazi, becomes exercised often to the point of violence at those who forget to spell his name with two n’s.

Με άλλα λόγια, ο Wolfmann είναι γερμανικής καταγωγής, ή μάλλον γερμανοεβραϊκής, και επειδή έχει αυτή τη μανία με την καταγωγή του, και είναι και ψιλοναζί, θέλει σώνει και καλά να γράφουν το όνομά του όπως είναι στα γερμανικά.

Στα ελληνικά, όμως, μια τέτοια παραλλαγή στην ορθογραφία δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, μια που δεν μπορούμε να βάλουμε διπλό σύμφωνο στο τέλος μιας λέξης, και η υποχρεωτική αλλαγή στο αλφάβητο μας απομακρύνει πολύ από τις λεπτές αποχρώσεις του πρωτοτύπου. Έτσι, μια που δεν μπορούσα να παίξω με την ορθογραφία του ονόματος, προτίμησα να παίξω με την προφορά, βοηθούμενος και από την τάση που έχουμε εδώ στην Ελλάδα να προφέρουμε τα ονόματα των αμερικανών εβραϊκής (και γενικότερα κεντροευρωπαϊκής) καταγωγής με γερμανική προφορά ― π.χ. Κίσινγκερ, Λεβίνσκι, κ.τ.λ. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ο Γούλφμαν έγινε Βόλφμαν. Και η πιο πάνω παράγραφος έγινε:

Γερμανική μαφία του Γουεστσάιντ, πολύ μεγάλο κεφάλι, οικοδομές, αποταμιεύσεις και δάνεια, αφορολόγητα δισεκατομμύρια κρυμμένα κάπου κάτω από τις Άλπεις, ουσιαστικά Εβραίος που θέλει να γίνει Ναζί, εξοργίζεται, και συχνά γίνεται βίαιος, με όσους δεν προφέρουν το όνομά του με γερμανικό τρόπο.

Και εξακολουθούμε να περιμένουμε με αγωνία την επίσημη προβολή της ταινίας.

Το πρώτο τρέιλερ του Inherent Vice

Καθώς πλησιάζει η στιγμή που η ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον βασισμένη στο Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον θα βγει στις αίθουσες (αρχές Δεκεμβρίου), αρχίζουν και εμφανίζονται τα διαφημιστικά «προσεχώς», ή «τρέιλερ», όπως λέμε κι εδώ στην Ελλάδα. Χθες, λοιπόν, κυκλοφόρησε το πρώτο από αυτά τα τρέιλερ (συνήθως είναι 2-3), από το οποίο φαίνεται πως είναι μάλλον σωστές οι πληροφορίες που θέλουν το ύφος της ταινίας να είναι μια διασταύρωση ανάμεσα στον Μεγάλο Λεμπόφσκι (The Great Lebowski) και τον Μεγάλο Αποχαιρετισμό (The Long Goodbye).

Το τρέιλερ είναι μάλλον μονόπλευρο, με την έννοια ότι δείχνει κυρίως κωμικές σκηνές, αλλά δεν πειράζει. Εγώ τουλάχιστον το βρήκα απολαυστικό.

Η ταινία θα συμμετάσχει στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης σε λίγες μέρες, και το βιβλίο, όπως ξέρετε πολύ καλά, κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.

Η πρώτη εικόνα από το Inherent Vice

Το Entertainment Weekly έβγαλε στη δημοσιότητα ένα καρέ από την πολυαναμενόμενη ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον που είναι βασισμένη στο Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη). Φαίνονται ο Χοακίν Φίνιξ στο ρόλο του πρωταγωνιστή, του μαστούρη ιδιωτικού ντετέκτιβ Ντοκ Σπορτέλο, και ο Τζος Μπρόλιν στο ρόλο του σκληρού μπάτσου Μεγαλοπόδαρου Μπιόρνσεν. Η ταινία αναμένεται να βγει στις αίθουσες κάπου στο τέλος του χρόνου. Όσο για το φρούτο στο οποίο αναφέρεται ο Μπρόλιν στο άρθρο, όσοι έχουν διαβάσει το βιβλίο ξέρουν πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Δεν θα πω περισσότερα.

Επίσης, μετά το Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας, μαθαίνω ότι οι Εκδόσεις Βασδέκη ―που έχουν αγκαλιάσει με στοργή τους τίτλους των Εκδόσεων Χατζηνικολή― επανακυκλοφόρησαν και το (εξαντλημένο) Μέισον και Ντίξον. Και, φυσικά, αναμένεται και η Υπεραιχμή από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.

Είπαμε, αυτό το φθινόπωρο θα είναι εξόχως πιντσονικό. Προετοιμαστείτε.

Όλα τα τραγούδια από το «Έμφυτο Ελάττωμα»

Μεθαύριο, Παρασκευή 19 Ιουλίου, θα κάνω μια έκτακτη εξάωρη ζωντανή εκπομπή (από τις 6 το απόγευμα ως τα μεσάνυχτα) στον διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό Amagi με όλα τα τραγούδια που αναφέρει ο Πίντσον στο μυθιστόρημά του Έμφυτο Ελάττωμα, συν τραγούδια δικής μου επιλογής από καλλιτέχνες που αναφέρει μόνο ονομαστικά. Σίξτιζ, ψυχεδέλεια, ποπ, σερφ, ροκ, κάντρι, τζαζ, μποσανόβα, κλασική, μπλουζ, ρεμπέτικο, εμβρυακό μέταλ, μπαρόκ, μιούζικαλ, περίεργες περιπτώσεις ― ο Πίντσον έχει απ’ όλα, για κάθε γούστο. Η εκπομπή θα μεταδίδεται ζωντανά και στο βιβλιοπωλείο Free Thinking Zone (Σκουφά 64), όπου θα βρείτε και τα βιβλία του Πίντσον.

(Με την ευκαιρία, να πω ότι κάνω κάθε Σάββατο εκπομπή στον Amagi, με τίτλο Vox Antiqua, όπου μπορείτε να ακούσετε μουσικές και κείμενα από τον Μεσαίωνα, την Αναγέννηση και το Μπαρόκ. Τις εκπομπές που έχω κάνει ως τώρα μπορείτε να τις ακούσετε στο Mixcloud.)

(Ενημέρωση

Η εκπομπή ανέβηκε στο Mixcloud σε τρία μέρη, και μπορείτε να την ακούσετε όποτε θέλετε.

Πρώτο μέρος
Δεύτερο μέρος
Τρίτο μέρος

Καλή ακρόαση)

Αλλαγή πρωταγωνιστή;

Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες στο συνεχιζόμενο σήριαλ για την κινηματογραφική μεταφορά του πιντσονικού Inherent Vice από τον Πολ Τόμας Άντσερσον, στον ρόλο του Ντοκ Σπορτέλο δεν θα είναι ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, αλλά ο Χοακίν Φίνιξ. Απ’ ό,τι λέγεται, τα γυρίσματα μάλλον θα ξεκινήσουν στα τέλη Απριλίου, και η ταινία θα βγει στις αίθουσες το 2014.

Μα τι αργά που περνάει ο καιρός, μερικές φορές…

Κι άλλα νέα για την κινηματογραφική μεταφορά του Inherent Vice

Φαίνεται πως ο Πολ Τόμας Άντερσον προχωρά ολοταχώς προς την πραγματοποίηση του σχεδίου του να μεταφέρει στην οθόνη το Έμφυτο Ελάττωμα του Τόμας Πίντσον. Σύμφωνα με τους Νιου Γιορκ Τάιμς, ο σκηνοθέτης λέει πως αυτή η μεταφορά θα είναι πιο πιστή στο βιβλίο, σε σχέση με τη μεταφορά του Oil! (Θα χυθεί αίμα). Φαίνεται πως επιβεβαιώνεται η φήμη ότι ο Άντερσον συνεργάζεται με τον ίδιο τον Πίντσον για το σενάριο, καθώς λέει πως η δουλειά του σ’ αυτή την ταινία θυμίζει περισσότερο γραμματέα, και όχι σκηνοθέτη/σεναριογράφο.Φυσικά, δεν μπορεί να πει περισσότερα, γιατί θα ήταν σαν να προδίδει την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Πίντσον, ο οποίος εξακολουθεί να θέλει να μένει μακριά από κάθε είδους δημοσιότητα.

Τα γυρίσματα θα αρχίσουν μέσα στο 2013, κάτι που χαροποιεί ιδιαίτερα τους απανταχού πιντσονόφιλους, και ο Άντερσον λέει ότι βρήκε πολύτιμη πηγή πληροφοριών το κόμικ Φρικ Μπράδερς, κάτι που, σε συνδυασμό με τη θεματολογία του βιβλίου, μας προϊδεάζει για πολύ ενδιαφέροντα πράγματα.

Άντε, καλή χρονιά!