Αρθράκι του Μάρκου Καρασαρίνη για το Έμφυτο Ελάττωμα στα ιστολόγια του Βήματος, όπου κάνει αναφορά και στη μόνιμη γκρίνια των κριτικών περί ελιτισμού στη σύγχρονη τέχνη, για να δείξει αμέσως μετά πώς τους αναιρεί ο ίδιος ο Πίντσον.
Προσωπικά θεωρώ όσους ασπάζονται αυτή την κριτική περί ελιτισμού άσχετους, ή, τέλος πάντων, απομεινάρια μια άλλης, πολύ-πολύ παλιάς, εποχής. Η τέχνη προχωρά συνεχώς (ακόμη κι αν στην πορεία ανακυκλώνει παλιότερες φόρμες), οπότε είναι δεδομένο ότι ένα μέρος του κοινού θα μείνει πίσω, γιατί το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θέλει αυτό που ήδη γνωρίζει. Αυτοί που αναζητούν διαρκώς νέους ορίζοντες ήταν, είναι, και θα είναι, μειοψηφία. Έτσι είναι τα πράγματα, και αυτό δεν σημαίνει πως οι μεν ή οι δε είναι καλύτεροι ή χειρότεροι.
Σταδιακά, λοιπόν, όσο ανοίγονται καινούργιοι δρόμοι, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα μένουν πίσω, αλλά αυτό γίνεται με δική τους επιλογή. Για να αγκαλιάσεις το καινούργιο, θα πρέπει να γνωρίζεις το παλιό, το οποίο πριν από λίγο καιρό ήταν καινούργιο, κ.ο.κ.. Η τέχνη θέλει διαρκή ενασχόληση για να μπορείς να την παρακολουθείς. Το να απαιτείς από αυτή να είναι περισσότερο προσβάσιμη σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό είναι σαν να της ρίχνεις έναν κουβά μελάσσα και να της λες: προχώρα, αλλά στο δικό μου ρυθμό.
Αργός θάνατος, δηλαδή.
Pynchonikon 