Η σελίδα των συνδέσμων εμπλουτίστηκε με δυο ακόμη ενδιαφέροντα άρθρα από τη σημερινή Αυγή. Ο Κώστας Βούλγαρης μιλά για την προβολή του συγγραφέα στη σημερινή εποχή και φέρνει ως παραδείγματα αντίθετων άκρων τον Παμούκ και τον Πίντσον, ενώ ο Γιώργος Μαραγκός μιλά για τη συνέπεια που δείχνει ο Πίντσον προς τις εμμονές του.
Καλές αναγνώσεις.
Pynchonikon 
Ευχαριστώ που δημοσίευσες τον σύνδεσμο. Ομολογώ πως υπάρχουν κάνα δυο πράγματα που θα ήθελα να γράψω διαφορετικά (τώρα που το ξαναδιαβάζω), καθώς και κάνα δυο τυπογραφικά λάθη, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν χαίρομαι που συμμετέχω ενεργά στην ελληνική πυντσονική κοινότητα.
Συνονόματε, πάντα θα υπάρχουν πράγματα που θα θέλαμε να γράψουμε διαφορετικά, πάντα θα υπάρχουν τυπογραφικά λάθη, και πάντα θα τα ανακαλύπτουμε όλα αυτά κατόπιν εορτής. Νομοτέλεια, τι να κάνουμε; Το σημαντικό είναι να τα γράφουμε.
Εξαιρετικό το κείμενο του Μαραγκού!
«Αστείο» αυτό του Βούλγαρη. Ακόμη κι αν έχει κάποιο δίκιο, η επιχειρηματολογία του είναι παρωχημένη… Αυτά που καταλογίζει στον Παμούκ (όχι ότι θεωρώ τον συγκεκριμένο συγγραφέα σημαντικό αλλά τον θεωρώ «συγραφέα») τα έχουν καταλογίσει διάφοροι κριτικοί του παρελθόντος σε ένα σωρό σπουδαίους συγγραφείς. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι και η στάση του Πίντσον δεν είναι παρά ένα επικοινωνιακό τέχνασμα που απ’ ότι αποδείχτηκε αυξάνει θεαματικά τις πωλήσεις των βιβλίων του…
Ας αφήσει λοιπόν στην άκρη τα περί Νόμπελ (ας λάβει υπόψη του ότι κι ο Πίντσον είναι από τα φαβορί), Μεγάρου αλλά και κάποια αυθαίρετα συμπεράσματά του κι ας ασχοληθεί με το καθαυτό έργο τους για να υποστηρίξει τα λεγόμενά του.
Όσο για το περί «γελωτοποιού του φιλοθεάμονος κοινού», θα τον παραπέμψω στον Ντάριο Φο…
Ας το αφήσω εδωνά να υπάρχει: Ισλανδική κρύσταλλος