Ταξίδι στο μυαλό του Π.

Μόλις είδα το ντοκιμαντέρ των Fosco και Donatello Dubini για τον Πίντσον με τίτλο «A Journey into the mind of p.», το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε από το Άμαζον ή να κατεβάσετε με τους συνήθεις τρόπους, μια και η ταινία δεν είναι πάντοτε διαθέσιμη προς πώληση. Είναι μια απόπειρα ανίχνευσης ενός συγγραφέα που επέλεξε να κόψει κάθε επαφή με τους δημοσιογράφους και να μείνει αφανής, παρότι διάσημος· η κριτική της ταινίας από το iofilm εύστοχα αναφέρει ότι θα μπορούσε να έχει ως τίτλο «αναζητώντας» ή «κυνηγώντας τον Π.», καθώς προσπαθεί να παρουσιάσει τα ελάχιστα γνωστά ψήγματα μιας ζωής που εκ των πραγμάτων ενδιαφέρει πολλούς ανθρώπους, είτε από καθαρή περιέργεια είτε από υπερβάλλουσα φιλολογική διάθεση.

Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα (αν είσαι Πιντσονόφιλος), αλλά βέβαια δεν προσθέτει τίποτε στην άγρια απόλαυση της ανάγνωσης, ούτε και βοηθάει καθόλου στην κατάδυση μέσα στο αχανές και πολυποίκιλο σύμπαν του έργου του Πίντσον. Στα υπέρ της όμως είναι και η υπέροχη μουσική επένδυση από τους Residents, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έχουν επίσης φροντίσει, όλα αυτά τα χρόνια, να κρύβουν τα πρόσωπά τους.

Πάντως, μου έκανε αρνητική εντύπωση η εμμονή κάποιων σε συνωμοσιολογικές ερμηνείες: κατά τη γνώμη μου, όσοι υπερτονίζουν τη συνωμοσιολογική πλευρά της πλοκής των μυθιστορημάτων του Πίντσον χάνουν μεγάλο μέρος της ευρύτερης εικόνας.

Αλλά αυτό είναι μια ακόμη απόδειξη ότι στα σημαντικά βιβλία ο κάθε αναγνώστης διαβάζει τον εαυτό του.